|
Ik zat met mijn vrienden aan een tafel in een donkere bar aan Telegraph Avenue, tegenover de beroemde poort – bij de ingang van de campus van de University of California in Berkeley. Er waren vijf eerstejaarsmeisjes van ons, we kwamen uit dezelfde stad, studeerden op dezelfde school. We werden achttien en op een volwassen manier, in een poging er cool uit te zien, bestelden we de kan met bier, die nu voor ons stond. Oudere studenten zaten aan andere tafels – in tegenstelling tot wij zagen ze er erg zelfverzekerd uit. Alle cafébezoekers die dag verdiepten zich in hetzelfde: het schema doorbladeren, de beste vakken kiezen om tijd te hebben om zich aan te melden voordat de groepen vol waren. Wat was de basis om de beste tarieven te bepalen? Degenen die ’s ochtends niet te vroeg begonnen, of waar de meest toegeeflijke leraren zijn, of waar je vrienden zich hebben aangemeld. Dit waren belangrijke criteria. Vier van mijn metgezellen bogen zich over het schema en bespraken hoe ze de lessen moesten coördineren, zodat ze elkaar in het eerste semester van ons leven kunnen helpen. We gingen naar de Universiteit van Californië en daarom was iedereen slim genoeg, maar later ontdekte ik dat mijn vrienden wisten hoe ze moesten studeren, en het lukte me nooit om dit sacrament te begrijpen. Ze hadden een redelijk realistisch idee van hoe lang elk vak waarvoor ze zich inschreven, zou duren. In tegenstelling tot mij had ieder wel iemand die vroeg of laat afstudeerde aan de universiteit – soms oudere broers, zussen of zelfs ouders – en vrienden wisten uit betrouwbare bronnen dat het veel moeilijker was om op de universiteit te studeren dan op school. Terwijl ze het tijdschema bestudeerden – een kleine gedrukte brochure waarin stond in welk publiek en op welk tijdstip honderden verschillende seminars en lezingen zouden plaatsvinden, bestudeerde ik een andere brochure (groter lettertype, lossere stijl) gewijd aan de inhoud van de onderwerpen zelf. In een toegankelijke taal werd aangegeven welke onderwerpen aan bod zouden komen en welke boeken moesten worden gelezen. Ik kon me zoiets niet eens voorstellen, met elke pagina ging mijn mond van verbazing steeds wijder open. De vrienden, die het te druk hadden met de discussie, merkten dit in eerste instantie niet op. ‘Je kunt dinsdag om tien uur geen verhaal voor jezelf stellen, Mary Lee! – zei de een tegen de ander. – Om tien uur heb je sociologie! – Hebben ze eigenlijk om acht uur ’s ochtends college ?! – En waarom heb je geen trigonometrie op school gestudeerd? Ik zei je dat het dan makkelijker voor je zal zijn hier! – Waarom is deze stomme cursus Engels nodig? Denken ze dat we dom zijn? Iedereen lachte en wendde zich tot mij. Maar ik was in andere werelden. Zonder mijn ogen van mijn brochure af te wenden, begon ik vragen te stellen: – Wat is een diepe lezing? Waar gaat het allemaal om ?! Hier staat: “Diepe lezing van Russische literatuur.” Wat bedoelen ze? “Maak je geen zorgen, je hebt dit niet nodig”, antwoordde een van haar vrienden. – Je hebt je aangemeld voor basis Engels bij Sarah, weet je nog? Dinsdag of donderdag? – Heer, – fluisterde ik terwijl ik verwoed de bladzijden omsloeg. – Ze hebben een “geschiedenis van westerse muziek”! Spelen ze daar muziek of praten ze er gewoon over? Hoe wordt muziekgeschiedenis onderwezen?! Om dit te doen, moet u notities kunnen lezen? Oh, kijk – “Oude handelsroutes van Centraal-Azië”! Kijk – “Golden Peaches of Samarkand”! Waar is deze Samarkand? Ik wil een perzik, of is het een schilderij? Maar “Historische geologie”! “Historische geologie” ?! Luister maar: “De Himalaya rees op uit de oeroude oceaan van Tethys, en daarom vinden ze daar, tien kilometer boven zeeniveau, gefossiliseerde schelpen van twintig miljoen jaar oud!” Heer, word gek …
|
| https://www.vindazo.be |
